Hoe vaak zeg jij “ja” tegen iemand terwijl je eigenlijk “nee” wilt zeggen? Iemand doet een beroep op je en voor dat je het weet heb je “ja” gezegd. Maar is dat ook wat je wilde zeggen?
We doen het allemaal wel eens, iets doen voor een ander terwijl we er eigenlijk geen zin in hebben. En toch zeggen we “ja” tegen die ander. Herken je dat van jezelf? Je zegt dus “ja” tegen de ander en tegelijkertijd “nee” tegen jezelf. Je zegt “nee” tegen je eigen gevoelens, je eigen wensen en behoeftes. Maar wat maakt het dat je het dan toch doet? Interessante vraag met een logisch antwoord: het levert je namelijk iets op. Iets waar jij behoefte aan hebt: erbij willen horen, vriendelijk gevonden worden, daadkrachtig overkomen….zeg jij het zelf maar, het gaat over jou. Door invulling te geven aan die behoefte houd je jouw probleem in stand, namelijk “ja” zeggen terwijl je hele lichaam schreeuwt om “nee”. En je bent er heel erg goed in want je doet het keer op keer, alsof het een automatisme voor je is geworden. Maar hoe doorbreek je dit gedrag dan, vraag je jezelf wellicht af? Heel simpel; door te beginnen met “ja” tegen jezelf te zeggen. Zeg “ja” tegen wat je diep van binnen het allerliefste wilt, je sterkste verlangen. Wat wil jij!!! En kom op voor jouw behoefte en spreek deze op een rustige en oprechte manier uit. Je bent het toch waard, of niet dan? En wees nou eerlijk: wat is jouw “ja” waard als je geen “nee” kan zeggen?